2 jaar regering-Michel = 2 jaar vrouwonvriendelijk beleid

Naar goede gewoonte worden vooral vrouwen heel hard getroffen door de besparingsmaatregelen van de regering-Michel.

1. Het einde van de 38-urenweek Het plan-Peeters: meer, langer en flexibeler werken wanneer je baas dat wil. Zo wordt het helemaal onmogelijk om werk en privé evenwichtig te combineren. Terwijl vrouwen nu al minder verdienen dan mannen en vaker (onvrijwillig) deeltijds werken. De regels voor nachtarbeid veranderen: zwangere werkneemsters zullen niet langer vanaf 20u beschermd zijn tegen het verrichten van nachtarbeid, maar pas vanaf 22u.

2. Loopbaan onderbreken: nog moeilijker Tijdskrediet zonder motief: geen uitkering meer en niet meer gelijkgesteld voor je pensioen. De leeftijd voor landingsbanen, bedoeld om het werk langer vol te houden, is van 55 naar 60 jaar gebracht.

3. Werklozen geviseerd Uitkeringen voor werklozen dalen sneller en jongeren hebben minder snel recht op een uitkering. De inkomensgarantie-uitkering (IGU) voor deeltijdsen is verlaagd en wordt nog eens gehalveerd na twee jaar. En ze moeten nu ook beschikbaar blijven voor een voltijdse job. Je wordt verplicht om sneller een job te aanvaarden: reistijd tot 3 uur per dag op 60km van je thuis. Je moet beschikbaar blijven tot 65 jaar.

4. Werken tot 67: onhaalbaar De gemiddelde loopbaan van vrouwen is 36 jaar en het minimum pensioenbedrag wordt berekend op 45 jaar... Vervroegd pensioen kan pas op 63 jaar met 42 jaren loopbaan: onmogelijk voor vrouwen. De loopbanen van vrouwen bestaan voor de helft uit gelijkgestelde periodes (inactiviteitsperiodes die nu nog meegeteld worden voor je pensioen). En toch wil de regering-Michel die afschaffen. De regering wil de minimumpensioenen van deeltijds werkenden (vooral vrouwen) drastisch verminderen.

5. Afbouw openbare diensten De besparingen in de openbare diensten vergroten het tekort aan betaalbare en kwaliteitsvolle opvang voor kinderen, zieke en oudere familieleden. Vrouwen zijn het kind van de rekening want zij nemen als eerste de zorg op zich. Door alsmaar te besparen op de overheid groeit de ongelijkheid in de samenleving.

6. Ontoegankelijke en dure gezondheidszorg We leven langer, maar daarom niet in goede gezondheid. Dit geldt zeker voor vrouwen. Langdurig zieken moeten sneller terug aan het werk, anders worden ze gesanctioneerd. Mama’s moeten vroeger naar huis na de bevalling zonder dat er meer thuiszorg voorzien wordt. Hogere facturen bij de gynaecoloog en verdere verplaatsingen voor specifieke behandelingen.